Θεατρική παράσταση «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία»

Συνέντευξη με την ηθοποιό Ράνια Παπαδάκου

Η παράσταση «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» ανεβαίνει στις Σέρρες, στο θέατρο "Αστέρια", τη Δευτέρα 15 Απριλίου και η Ράνια Παπαδάκου, μία από τις τρεις ηθοποιούς της παράστασης, μιλά στο serresvres.gr για το έργο, για το ρόλο της και για τη σημασία του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία.

Κυρία Παπαδάκου, πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία».

Πρόκειται για το εμβληματικό έργο των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο. Το έργο πρωτοανέβηκε το 1977, με τη Φράνκα Ράμε να παίζει όλους τους ρόλους. Έκτοτε παίζεται συνεχώς σε όλο τον κόσμο, σε θέατρα και πανεπιστήμια. Πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας, που είναι παντού και πάντα η ίδια, τη διαχρονική της ανάγκη για αγάπη, κατανόηση και κυρίως σεβασμό. Είναι μια κραυγή απόγνωσης και συνάμα σημαία επανάστασης ενάντια στη σεξουαλική δουλεία, στην κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση. Με λόγο καθημερινό και υπερβατικό, που ακουμπάει στην καρδιά, αλλά δίνει  και γροθιά στο στομάχι.

Η παράσταση μας, που τόσο εξαιρετικά έχει σκηνοθετήσει ο Κωστής Καπελώνης με δύναμη-μουσική  του Σταμάτη Κραουνάκη, είναι καθρέφτης ζωής. Τόσο οι μονόλογοι των υπέροχων συναδέλφων μου, όσο και ο δικός μου, είναι φωνές τόσο αναγνωρίσιμες, τόσο οικείες! Θα ακούσουμε και  θα δούμε  τη φίλη, τη σύζυγο, την κόρη, την αδερφή. Παίχτηκε στη Φρυνίχου, στο Θέατρο Τέχνης και έχει ταξιδέψει  μέχρι τώρα, στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανε και πρεμιέρα, σε Πάτρα, Κρήτη, Σύρο, Ζάκυνθο, Κεφαλονιά, Λευκάδα, Ιωάννινα και  σε πολλές άλλες πόλεις και έχουμε μπροστά Σέρρες, Κατερίνη, Βόλο, Νάουσα, Βέροια και Καρδίτσα, έχουμε ανοίξει δρόμους και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό.

Εσείς ποιον ρόλο ερμηνεύετε; Και τι σημαίνει για εσάς αυτός ο ρόλος ;

Ο δικός μου ο μονόλογος, ο οποίος είναι ο τελευταίος στη σειρά και κλείνει την παράσταση, φέρει τον τίτλο «Έχουμε όλες την ίδια ιστορία». Πρόκειται για μια «αναπαράσταση» της σεξουαλικής σχέσης μιας γυναίκας μ’ έναν άνδρα κι αλίμονο, όπως λέει και η Φράνκα Ράμε, της υποτέλειας της σ’ αυτόν, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα. Η ηδονή, η απόλαυση, η αγωνία, ο φόβος για καθοριστικές αποφάσεις ζωής, όπως η μητρότητα, ο κίνδυνος στο σώμα και τη ψυχή, η μοναξιά με τον παρόντα-απόντα σύντροφο, είναι κομμάτια της ιστορίας της γυναίκας που υποδύομαι και της ιστορίας των γυναικών όλου του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου. Στην «ιστορία» μου επίσης υπάρχει κι ένα σουρεαλιστικό παραμύθι, που μέσα από τα κλασικά στοιχεία ενός παραμυθιού, αλληγορίες και προβολές, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε όλες κράμα καλού και κακού και πως η επανάσταση στην όποια καταπίεση είναι προσωπική επιλογή.

Δεν είναι τυχαία η σειρά του, είναι σαν να συνοψίζει και να συμπερασματοποιεί ότι μέσα από συλλογικές και κυτταρικές μνήμες, ανακαλύπτουμε τελικά με τρόμο, έκπληξη, αλλά και λύτρωση ότι έχουμε όλες την ίδια ιστορία.

Για μένα, που δε σας κρύβω ότι αρχικά είχα φοβηθεί ότι το αλληγορικό μου παραμύθι μπορεί να φαντάζει δυσνόητο και να μπερδέψει το κοινό -και χαίρομαι πολύ γιατί όχι μόνο αυτό δε συμβαίνει, αλλά αντιθέτως στο τέλος μού κάνουν σχόλια και τοποθετήσεις πάνω σ’ αυτό- ξεδιπλώνεται μπροστά μου, κάθε φορά όλο και πιο πολύ, ένα πεδίο από συγκλονιστικές στερεοτυπικές, παγιωμένες καθολικές αλήθειες για το φύλο μου, που δεν είχα σκεφτεί ποτέ άλλοτε, πόσο βαθιές  ρίζες έχουν. Είναι σαν μία «αποκάλυψη» όλο αυτό και ως σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα μεταφράζω πια συμπεριφορές της καθημερινότητας μου, με έξτρα γνώση και συνείδηση.

Το έργο, λοιπόν, πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσω αυτής της παράστασης;

Επειδή, όπως προαναφέρθηκε, θα δούμε πολύ γνώριμες καταστάσεις και  θ’ αναγνωρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής θέσης, οικονομικής επιφάνειας, γιατί μπορεί να έχει αλλάξει το «περιτύλιγμα», η ουσία όμως ακόμα και  τώρα παραμένει «απελπιστικά» πολλές φορές ...χαμένη στη «μετάφραση», το γκροτέσκο πρίσμα  μέσω του οποίου περνάει ο έντονος πολιτικός λόγος και η εναλλαγή του κωμικού με το δραματικό στοιχείο στην παράσταση μας, είναι εργαλεία πρώτης τάξεως για να συνειδητοποιηθούν –αρχικά- αλήθειες και  να αναγνωρίσει ο καθένας το μερίδιο ευθύνης του, ώστε ο αγώνας για έμφυλη ισότητα, είτε αυτή σχετίζεται με την εξάλειψη βίας, λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής, εργασιακής, είτε με εξάλειψη μισθολογικών  χασμάτων για  κοινή εργασία, να είναι καθημερινό διακύβευμα, όταν θέλουμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα.

Η θέση της γυναίκας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια υπό συνεχή διαπραγμάτευση. Πόσο σημαντικό είναι να ανεβαίνουν έργα σαν το "Όλο σπίτι κρεβάτι κι εκκλησία"; Πώς μπορεί να συμβάλει το θέατρο στον παγκόσμιο διάλογο για τον ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία ;

Η ισότιμη αντιμετώπιση των ατόμων ανεξάρτητα από την ταυτότητα του φύλου τους παρουσιάζεται συχνά ως ένα ξεπερασμένο θέμα για τις σύγχρονες κοινωνίες. Σαφώς, σε σύγκριση με προηγούμενες δεκαετίες, οι γυναίκες καταλαμβάνουν πλέον υπολογίσιμη θέση στην αγορά εργασίας και συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή χωρίς εμφανείς αποκλεισμούς. Σαφέστατα επίσης, γνωρίζουμε όλοι, ότι αυτή η ισότητα είναι σε μεγάλο βαθμό φαινομενική και επίπλαστη. Το « Όλο σπίτι κρεβάτι κι εκκλησία», από το 1977 που γράφτηκε, μεταφράζεται και παίζεται nonstop σε όλον τον κόσμο. Αυτό τα λέει  όλα. Το Θέατρο, όπως όλοι ξέρουμε, αποτελεί διαχρονικά το επικοινωνιακό και συνάμα μορφωτικό και εκπαιδευτικό σύστημα  εκείνο, που όχι μόνο αντιστοιχεί στην εκάστοτε υπάρχουσα πραγματικότητα και διαλέγεται μαζί της, αλλά προβαίνει σε περαιτέρω κριτική και σχολιασμό της, παρεμβαίνοντας εποικοδομητικά και διαμορφώνοντας τις συνειδήσεις των θεατών, γεγονός που συντελείται κυρίως λόγω της δυναμικής της εικόνας, του ζωντανού παραδείγματος και της βιωματικής μέθεξης των θεατών στα σκηνικά δρώμενα, καθώς αυτά συντελούνται με τρόπο αμφίδρομο και διαδραστικό. Τόσο ισχυρό, τόσο παγκόσμιο!

Η παράσταση έχει ανεβεί σε αρκετές πόλεις. Τι ανταπόκριση έχει μέχρι στιγμής ;

Η θερμή ανταπόκριση και τα  όμορφα σχόλια, που συγχρόνως έχουν προβληματισμό κα αποτελούν αφορμή για συζήτηση και αφότου κατέβουμε από  τη σκηνή, μας δείχνουν ότι αυτή η παράσταση εκτός από ...στόχο, έχει κ δρόμο! Ελπίζουμε να αρέσει και σ' εσάς...

«Όλο σπίτι κρεβάτι κι εκκλησία»
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ
Δευτέρα 15 Απριλίου 2019 / Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια», Κεντρική Σκηνή / Ώρα: 21.00

Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο των «Αστεριών» από Πέμπτη 11/04/2019
Ώρες ταμείου: 11.00 π.μ. – 13.00 & 18.00 – 21.00
Τιμή προπώλησης: 10,00 €

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το εμβληματικό έργο των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε «Όλο σπίτι κρεβάτι κι εκκλησία», σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και συνέχισε στην Αθήνα, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, της οδού Φρυνίχου. Παράλληλα περιοδεύει σε επιλεγμένες πόλεις, στο πλαίσιο της επικοινωνίας του Θεάτρου Τέχνης με το κοινό εκτός Αθηνών.

Το έργο πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας στον σύγχρονο «πολιτισμένο» κόσμο. H κατάσταση της γυναίκας είναι παντού και πάντα ίδια. Γυναίκες, αδελφές, μητέρες, φίλες, με ανάγκη για αγάπη και σεβασμό. Μια κραυγή απόγνωσης και σημαία επανάστασης. Σεξουαλική δουλεία και εξέγερση στην κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση. Το ισχυροαδύναμο φύλο ανά τους αιώνες. Ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Ένα έργο με λόγο καθημερινό και υπερβατικό που ακουμπάει στην καρδιά, αλλά δίνει γροθιά στο στομάχι. Όλοι μας σε όλες τις φράσεις. Τόσο τρομακτικά οικείο. Ένα υπέροχο κράμα, με δραματικό γέλιο και κωμικό δάκρυ.

Συγγραφείς: Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο
Μετάφραση: Αχιλλέας Καλαμάρας
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
Μουσική - Στίχοι τραγουδιών: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνικά και Κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη
Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Μουσικό περιβάλλον: Βάιος Πράπας
Τα τραγούδια και τα μουσικά θέματα, βασισμένα σε λαϊκές ιταλικές μελωδίες, επεξεργάστηκαν από κοινού ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Βάιος Πράπας.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένη Κόλλια
Βοηθός Σκηνογράφου: Θεοδώρα Βεστάρχη

Παίζουν:
Βασιλική Δέλιου (ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ)
Γιάννα Μαλακατέ (Η ΜΑΜΑ-ΦΡΙΚΙΟ)
Ράνια Παπαδάκου (ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ